Leyla Qasim

Leyla Qasım, 1952 yılında Kerkük’te doğdu. ilk ve ortaöğrenimini gördükten sonra ailesiyle birlikte Bağdat’a göç etti. Bağdat’ta lise öğrenimini tamamlayan Qasım 20 yaşındayken Kürdistan Öğrenciler Birliği (YXK) ile tanıştı ve onlara destek verdi. Leyla Qasım bu dönemde peşmergelere katılma kararını verdi. Leyla Qasım I-KDP peşmergelerine katıldığı zaman Kürtler, özellikle Büyük Güney de hassas bir dönemden geçiyordu. 1974’ün baharında Baas rejimi Kürtlere karşı savaş açtı. Kürt ailelerini Bağdat’tan çıkardı. Irak rejimi Qeladize kentini bombaladı. Bombalama sonucunda 3 sivil yaşamını yitirdi. Daha sonra Halepçe’yi bombalayan rejim, birçok sivilin yaşamını yitirmesine neden oldu. Bu dönemde Leyla Qasım’a Kürt halkının sesini dünyaya duyurmak amacıyla bir uçak kaçırma görevi verildi. Ancak bu eylemde başarılı olamadı ve Leyla Qasım 4 arkadaşıyla birlikte 24 Nisan 1974’te yakalandı, Qasım ve 4 arkadaşı 13 Mayıs 1974 tarihinde idam edildi. Leyla Qasım yargılama sırasında mahkeme hakimine “Beni öldürün fakat şu gerçeği de bilin ki benim öldürülmemle binlerce Kürt uyanacak. Ben Kürdistan’ın özgürlüğü yolunda canımı feda ettiğimden dolayı sevinç ve gurur duymaktayım” dedi. İdam sehpasına giderken Ey Reqib’i okuyordu.

Jînenîgara Leylaya Qasimî

Leyla keça Qasimê kurê Hesenî ye. Li sala 1952ê li Banmila ser bi bajarê Xaneqînê, li şîrketa neftê (petrolê) ya bi navê Elwendê li Kurdistana Başur, di nav malbateka hejar û welatperwer da hat dinê. Xaneqîn jî weke bajarê Kerkûkê ji ber kanên petrolê hertim bi siyaseta erebandinê ra rûbirû maye û heta roja îro jî siyaseta asîmîlasyonê li wir berdewame. Kurdên bajarê Xaneqînê jî, li dema Şoreşa Îlonê bi germî beşdarê şoreşê bûn û di vê doza Kurdistanê da gelek şehîd dan.
Bavê Leylayê, Qasim, karkerekê parzinîna (tesfîyeya) neftê li Şîrketa Elwend bû, ko piştî teqawîtbûnê li sala 1971ê koçberî bajarê Bexdayê bûn. Xwîşk û birayên Leylayê Sebîhe, Selam, Sefa û Selah tev jî xwendevanên zîrek bûn û heryekî ji bilî karê xwendinê ji bo alîkariya debara jiyana malbata xwe bi xebatên corbicor mijul dibun.
Li Sala 1958ê Leylayê dest bi xwendina xwe ya dibistanê kir û li bajarê Xaneqînê jî xwendina xwe ya navendî dawî kir. Ji ber ko Leyla ji temenê zarokatiya xwe ve hejarî û xîzanî ditibû, xewna azadiya Kurdistanê jî didît û tam û evîna Kurdayetiyê roj bi roj di fikr û ramanên wê da şirîntir û bihêztir dibû û baweriya wê bi wekheviya keç û kuran hebû.
Leyla bi rêya birayê xwe yê mezin, Şehîd Selam Qasim-ko bi şêweyekê nihînî endamê Partiya Demokrat a Kurdistanê-Iraq bû- li sala 1970ê bi fermî bû endama wê partiyê û di nava xwîndevanên Kurd da dest bi xebatê kir. Piştî wê li Bexdayê lîse jî qedand û dûra li sala 1971ê li zankoma edebyatê pişka civakzanistî (sosiyolojî) li zanîngeha Bexdayê hat pejirandin.
Ji sala 1972ê were di liv û lebata Yekîtiya Qutabî yên Kurdistanê da pişikdar bû. Îstixbarata Beesîyên Iraqê her der û hertişt kontrol dikir. Li wan salan piraniya hêz û bizava şoreşa Kurdan ya di bin rêberiya PDK-I da li çiyayên Kurdistana Başur û herêmên azadkirî civiyabû. Ji bona wê jî dema Leylayê dît ko herkes dibêjit:
" Kurd tenê dikarin li gund û çiyan serî hilbidin û jin nikarin tevî karê mêran û xebata şoreşgêrî bibin û xebatên jinan ji yên mêran cuda ne", biryar da ko tevî xwendevanên xurt bi awayekî aktîvtir û berfirhetir xebata xwe ya Kurdayetiyê li bajarên Iraqê û bi taybetî jî li Bexdayê zêdetir bikin.

Evîna Leylaya Qasimî û Cewad Hemewendî

Leylaya Qasimî di nav hevalên xwe da ji yekî hez dikir ko navê wî Cewad bû. Ew hertim bi hev ra dixebitîn. Leylayê bi hevkariya Cewadî Yekîtiya Qutabî yên Kurdistanê ya di bin seroktiya Adil Muradî da niyasî û wekî endam tevî wan bû û her bi desteka Cewadî, tevî refên pêşmergeyan bû.
Li Zanîngeha Bexdayê evîna Cewad û Leylayê di nava xwîndevanên Kurd û yên din da pêşverûtiya bîr û ramanên Leylayê ji heval û dostên wê ra da selmandin(îsbatkirin). Herçend bû Cewad xwendevanê zanîngehê nebû û karkerê karxaneya (fabrîkaya) zeytê bû, wê ew wekî hevalê jiyana paşerojê hilbijart bû. Leylayê bi wan xebatên xwe îspat kir ko di şoreşê da û di civakê da jin dikarin li rex mêran û mil bi milên wan têbikoşin û li doza xwe xwedî derbikevin.

Biryareka Dîrokî

Leyla û Cewad ko xwedî baweriyeka mezin bi doza neteweya xwe bûn, li sala 1974ê bi hevra gotarek li ser rewşa civakzanistî ya Kurdan nivîsî û li derfetekê digeriyan ko gotara xwe biweşînin û di nava gelî da belav bikin. Lê destpêkirina şerî ji nûve û girtina wan bû sedema hindê ko gotara wan ji aliyê sîxurên Beesê ve hat wenda kirin. Piştî xebata salên dijwar û giran li 11'ê Adara sala 1970'ê, piştî danûstanên dûr û dirêj di navbera serokkomarê Iraqê û nemir Mele Mistefayê Barzanî da, di çarçûveya Iraqê da otonomî ji Kurdên Kurdistana Başur ra hat diyarkirin. Rewşa şerî û aştiya di nava Partî Demokratî Kurdistan û komara Iraqê da heya Îlona sala 1974ê domand.
Di wê serdemê da Emrîkayê jî hevkariya serhildana Kurdan dikir, lê mixabin dema ko bi rastî pêdvî bi hevkariyê hebû, dewleta Emrîkayê ew bi tenê hiştin û destûr da jandarmê xwe yê rojhilata navîn Mehmed Reza Şahê Pehlevî ko ji bo şkandina şoreşa Kurdan hevkariya Beesiyan biken.
Piştî wê, dema ko Emrîkayê û rejîma Îranê destê xwe ji piştgiriya Kurdan berd, rejîma Iraqê dijberî Kurdan şerekê giran û hovane destpêkir û ji nişkave di civakê da pir tevlihevî çêbûn. Malbatên Kurdan ji Bexdayê hatin derxistin û rewşa siyasî ya Kurdan roj bi roj xirabtir dibû. Li Bexdayê endamên Îstixbarata dewletê bi sedan xwendevan û Kurdên niştîmanperwer girtin û rewşek tejî tirs ji azadîxwazên Kurd û Ereb ra afirand. Herwiha li Kurdistanê jî bi dehan gund hatin wêrankirin û li 24ê Nîsana sala 1974ê bajarê Qeladizê jî bi giranî hat bombaran kirin ko di encamê da çend xwendevanên Kurd jî şehîd bûn.
Piştî vê yekê, Beesiyan hêrişî ser bajarê Helebçeyê kir û gelek kesên sivîl û bêguneh hatin kuştin û birîndar kirin. Li hemberî van hovatiyên rejîma Iraqê, gelek xwendevan û sivîlan ji Bexdad û bajarên din yên Iraqê xwe gehandin çiyayên Kurdistanê û tevlî hêzên pêşmergeyan bûn. Lê Leylaya Qasimî û Cewadê Hemewendî di wê baweriyê da bûn ko divê xebat ne tenê li çiyayên Kurdistanê belkî xebata herî giran pêwîste di nava cergê dijmin da û bi taybetî jî li bajarê Bexdayê bihêt domandin.
Roja 28ê Nîsana sala 1974ê (28.04.1974) Leyla û çar hevalên wê Hesen Heme Reşîd, Nerîman Fuad, Azad Silêman Mîran û Cewad Hemewendî hatin girtin û rejîma Bexdayê di Rojnameya Elsewre organa fermî ya dewletê û di radiyo û televîzyona xwe da ew girtî wekî terorîst û dijminên dewleta Iraqê bi xelkî û raya giştiya cîhanê ra dan niyasîn.
Leyla û hevalên wê di girtîgehê da rastî şikence û azareka pir mezin bûn. Herçend biçûktirîn tawan li ser wan nehat îspatkirin jî, lê rejîma Iraqê ji bo tirsandina Kurdan û bi taybetî çîna rewşenbîr ko piştgirî ya doza xwe ya neteweyî dikir, di demeka kurt da (bi qasî 14-15 rojan) bi pêkanîna dadgeheka formalîte her pênc ciwanên Kurd bi îdamê mehkum kirin.

Taybetmendiyên Leyla Qasimê û gotina dawiyê

Li gor dîtina ew kesên ko ji nêzve Leylayê diniyasin û ew dîtîye, Leyla keçeka netirs, zîrek, axiftin xweş, esmer, bejin bilind û şirîn bû û di karê rêkxistinê û hizbayetîyê da jî bi dîsîplîn û rêkûpêkî wezîfeyên xwe encam didan. Wê di çaxê ko di bin çavdêriya êstixbarata dewletê de bû jî bi cesaret bersiva pirsyarên karbidestên dewletê dida û di dagehê de li rûyê hakimê Beesî nêrî û bi dengekî bilind wiha jê ra got:
"Min bikujin, lê vê rastiyê jî bizanin ko bi kuştina min bi hezaran Kurd dê ji xewa giran şiyar bibin. Ez pir kêfxweş im ko bi serfirazî û di rêya azadiya Kurdistanê da canê xwe fîda dikim'"
Karbidestên îstixbarata dewleta Iraqê dizanî ko eger keçeka wiha xwedîbawerî zindî bimaba dê bandoreka mezin li ser bîr û rayên xwendevanên Kurd û Ereb pêkbiînaba. Ji bona wê jî di demeka kin da bi lez û bez doza wê û çar hevalên wê bi dawî anîn û li roja 12ê Gulana 1974ê, li seet 7'ê berê sibê Leylaya Qasimî û hevalên wê îdamkirin.
Leyla Qasim herçend bi fîzîkî û ruhî gelek hatibû şikence kirin, lê ji bo ku dilê dostan şa û dilê dagîrkerên welatê xwe biêşîne, bi rûyekî xweş û kena li ser lêvan ber bi darê îdamê meşiya. Di deqîqeyên dawîyê de wê nehişt ku çavên wê bigirin û heta destên wê jî girê biden. wê bi xwîndina marşa netweyî ya Kurdî (Ey Reqîb) baweriya xwe ya bêdawî ji bo doza Kurdistan ji herkesî re da selmandin.
Piştî şehîdkirina wan, Selamê birayê wê jî li Bexdayê ji aliyê Beesîyan ve hat şehîdkirin. Guneha Selam tenê ew bû ko wêneyê Leylayê gehandibû destê xwendevanên Kurd ko li Ewrûpayê dixwînd û endamên YQK bûn.
Beesiyan ji Leylayê daxwazkir ko bi nivîsîna nameyekê ji bo serokkomarê Iraqê daxwaza lêborînê ji dewleta Beesiyan bikit û bi vî rengî poşmaniya xwe ji wan ra diyar bikit. Leylaya Qasimî bi nêrîneka hişik û tifa ko avêtî ser û rûyê generalên Beesî, wiha bersiva wan da:
"Ger ko ez ji karekî jiyana vê cîhanê poşiman bibim ew e ko ez zû dimirim bêy ko bikaribim demeka dirêj ji gelê xwe ra xebatê bikim û eger qirar be daxwaza lêborînê ji kesekî bikim, ez daxwaza lêborînê ji gelê Kurd dikim. Ji ber ko di rastîyê da, min ji bo doz û pirsgirêka neteweya xwe kêm xebat kirye."

Şehîdkirina Leylayê û karvedana (reaksiyona) Kurdan

Şehîd kirina Leylaya Qasimî û hevalên wê bû sebeb ko gelek ciwan bi taybetî hevalên wê yên xwendevan û rewşenbîr tevî nava refên pêşmergeyan bibin û ji bo domandina rêya şehîdên Kurdistanê xwe gehandin çiyayên Kurdistanê. Bi vî awayî Leyla Qasim bû pêşenga jinên şoreşger û sembola jinên Kurd. Gelê Kurd li hemî perçeyên Kurdistanê Leylaya Qasimî wekî qehremaneka neteweyî dibînin. Li sala 1974ê dema ko Leyla hat şehîdkirin, li seranserî Kurdistana mezin bi hezaran dayikên Kurd navê Leylayê ji zarokên xwe yên keç re hibijartin.
Piştî salên dûr û dirêj rêya Leyla Qasimê bi şêweyekê berfirehtir ji aliyê keç û jinên Kurd ve hat domandin. Belê pêr Besêya Dêrsimê û Exteraxana Loristanê, duh Margirêt Govergîs û Leylaya Qasimî ya serbilind û netirs û îro jî Zîlan, Binefş, Bêrîtan, Mizgîn, Zekiye, Rehşan, Bêrîvan, Ronahî, Leyla Zana û bi hezaran şêrekeçên çeleng û qehreman li ser rêya Leylayê dimeşin.

Leylaya Qasimî û ramanên wê

Li gor dîtina Leylaya Qasimî çewsdandina jina Kurd tenê di çarçûvê zulm û zordariya mêrê Kurd da bi sînor nebû, belkî wê ji bo guherandineka giştîxebat dikir. Di vê barê da Leyala dibêjit:
"Şêweya guherandinê di nava civata Kurdistanê da hewcedara guherandineka siyasî, civakî û aborî ye û eger gelê Kurd mafê xwe yê siyasî û hûqûqî nestîne, mafê jina Kurd jî dê hertim bihêt bin pêkirin."

Navê Leylaya Qasimî di nav helbest û stranên Kurdî da

Gelek helbestvan û stranbêjan qala qehremanîya Leylayê kirîye û li ser wê helbest ristine. Seyda Hêmin Mûkryanî şaêrê millî yê çaxê komara Demokratîka Kurdistanê li ser qehremanîya Leylayê wiha dibêjit:

Ke to toray le çawim wek xewî min

Le biskit reştire mangeşewî min

Biro Mecnûn be Leylay xot menaze

Ke nawbangî pitir derkird ewî min

Bizey hatê, witî celadî xiwêrî!

Be keyfî xot petit bawêje estom

Ewe pet niye mîdalî îftixare

Ke bûme qaremanî mîlletî xom.

Herwiha Seyda Cigerxwîn di helbesteka xwe da bi xembarî li ser şehîdbûna Leylayê wiha dibêjit:

Leyla keça Mît û Meda

Canê xwe da di ber me da

Bijîn heçî ko canfîda

Xweş bin ji te jar û geda

Leyla çiraxa şevreş e

Wê rû li Kurdan kir geş e

Kuştin bi me Kurdan xweş e

Zordarî êdî nameş e!

Leyla bijî, sed aferîn

Ji bo me bûye ol û dîn

Dîsa li min der bûn birîn

Heta ciger min bûye xwîn!

Seyda Şêrko Bêkes, Tîrêj û gelek helbestvanê E'reb yên mîna Udunîs di helbestên xwe da behsa canfîdayiya Leylaya Qasimî dikin. Wek dibêjin hinek helbestvanên Filistînî jî behsa qehremaniyên Leylayê kirîye.
Herwiha hunermendên Kurd li her çar perçên Kurdistanê bi stran û awazên xwe canfîdayîya Leylayê bi bîr diînin:
Hunermendên navdar Şehrîbana Kurdî, Ciwan Haco, Bengîn, Heme Ceza û M. Mamlê helbestên şaêrên Kurd ko derheqa Leylayê da vehûnandine bi awazên xweş stirandine.

Read full story

Kendini Yeniden Yaratma Bir Sanattir

Bir Avrupa'ya bakın: Avrupa toplumu biraz bu konuda kendini zenginleştirmiş. Bakın onların çözümlemelerine, roman, edebiyat, sanat vb.lerine, her şeyiyle nasıl geliştiriyorlar? Yüz yıldır, yüz yıllardır geliştiriyorlar. Biz daha yeni yeni başlıyoruz. Siz bir iki cesaretli gösteri yapmaya gelemiyorsunuz. Elin oğlu bunu yüzlerce yıl yapmış ve yine de yeterli görmüyor. Biz ortamı biraz böyle özgür tuttuğumuzda, eski ile asırlık hesaplaşmaya girmeniz gerekiyor.
Eğer hemen ucuz bağlanma ilişkilerine girerseniz, gözünüz birbirinizden birini görmez! Ben neden bağımsız ve özgür kalmanızı ısrarla vurguluyorum? Çok tartışmanız, çok değerlendirmeniz gereken hususlar var. Unutmayın ki, toplumda en fazla aldatılan kadındır, erkek değildir. Özel ilişkilerde daha çok kaybeden taraf kadındır, erkek değildir. Bunu önlemenin yolu, sizi uzun süreli bir özgürlük yaşamı içinde tutabilmek, hiç olmazsa fırsat sunabilmektir.
İşte parti ortamı bence bunun için iyi bir fırsat oluyor. Bizim size yapabileceğimiz en büyük iyilik, bu fırsatı canlı ve diri tutmaktır. Canlı tutmak ve baskı altında olmanıza fırsat vermemektir. Çünkü sizin özgür düşünmeye, özgür temelde durumları değerlendirmeye ve bazı olası ilişkileri özgür temellerde yaşamaya, denemeye ihtiyacınız var.
Mesela ben toplumda sürekli sürükleyiciyim. Bu, benim kendimde yarattığım değerlere direkt bağlıdır. Ama siz adeta yenilenmeye gerek duymuyor, nasıl gelmişseniz öyle gitmek istiyorsunuz.
Kendini yeniden yaratma bir sanattır.
Sanat dünyası kendini yeniden yaratmayla uğraşır.
Devrim en büyük sanat ve en büyük yaratma eylemidir.
Devrimde insan sanattan daha çok kendini yaratabilir.
Ben sanat, kültür konuları ele alınamaz demiyorum, elbette ele alınabilir. Ama bize göre ele alınır, halkların çıkarına göre ele alınır; düzenin sunduklarına ve istemlerine göre değil. Kaldı ki, bu konuda halkın ulusal kültür, halkın ulusal değerleri vardır. Halkın her yerde değer verdiği sanat türleri vardır.
Ülkeyi dolaşıyorlar ama tarihi bir harabeden nasıl yorum çıkarılacağını bilemiyorlar. Bir bölgenin sosyoekonomik oluşumundan haberleri yoktur. Bir aşiret veya kabile hakkında doğru değerlendirme yapmak yok, kişilik çözümlemesi hiç yoktur. Her şey resmi anlayışla nasıl ele alınmışsa öyle ele alınıyor. Dikkat et, o seni inkâr ediyor, o seni yok sayıyor. O halde sen de ona karşı büyük bir savaşım vereceksin, kültür savaşı sanat savaşı vereceksin.
Tüm bunların yanında herkesin işlediği konuları bizim de işlememize gerek yoktur. Biz işçi sınıfının durumunu ele alırız, sadece Kürt halkının değil. Fakat devrimin bakış açısıyla bunları ele alırız. Biraz edebi sezgisi derin olan bir arkadaş, bizim bu büyük çabalarımızın anlamını acaba birkaç romana dönüştürebilir mi? Keşke dönüştürebilse! O yetenekte kimse yoktur. Büyük sezgisi olan birkaç sanatçı gelseydi de biraz aktarabilseydim. Fırsatım olsaydı ben bile yapabilirdim. Yarım kalacak, çoğu da anlaşılmadan gidecek. Düşmanın harap ettiği veya kupkuru bıraktığı bir toprakta nasıl yeşereceksiniz? Kuruyup gitme tehlikeniz var. Biz yeşermeye çalışıyoruz; siz yaşam mahkûmları veya yaşamın katilleri oluyorsunuz. Ağır, hem de çok ağır bir suç! Bazıları cinayet işler, canidir; sizin durumumuz onlarınkinden daha kötüdür. Bu ömrü boşa tüketmek istemiyorum. Ben kendimi ayaklandırdığımda, bütün bunların bilinciyle hareket ettim.
Gerçekleri fazla duymuyorsunuz, değil mi? Yaşam, vatan bütünüyle elinden alınırken, elinde özgürlük diye, şeref diye hiçbir şey kalmazken yaşamı içine sindirmek, yaşamı yaşıyorum demek, yaşama en büyük hakaret oluyor ve maalesef çoğunuz da böylesiniz.
Benim faaliyetim biraz da romantik bir faaliyettir. Bunları bir Kürt insanına anlatmak çok zordur, fakat öyledir. Başka ulusların tarihinde yüzyıllarca edebiyatla, sanatla yapılanı, ben kendi yöntemlerimle bu kısa süreye sığdırmak zorunda kaldım. Çünkü bir sanat faaliyetini bile özgürce yapmak istediğinizde yasaklar vardı, yapamazdınız. Düşman, sanat düzeyinde bile en temel gerçeklere yaklaşımı yasaklıyordu. Dolayısıyla terör ve imhanın bir sonucu da, kendi gerçekliğinden vazgeçme oluyordu. Onları da gidermeye çalıştık. Bütün bunları bıçağın altından kalkmaya, kalkarken aynı zamanda iç içe, yani ölümden kalkarım, yaşamayı bilirim felsefesiyle yapmaya çalıştım. Tabii şimdi istismarcı çoktur; yaşam umudu verdik, fakat çok istismar ediliyor.
Benim takip etme durumum ortadan kalkarsa yazık olmayacak mı, bir düşünün. Diğer önderlere ve kendinizin takip gücüne bakın. Ne yapabilirsiniz? Birbirine çok kolay girer, birbirlerini etkisizleştirir, bırakırlar ve umut biter, diriliş biter, yapılanlar boşa gider. Acizsiniz, fazla derleyip toparlama gücünüz yoktur. İşi selametle götürecek kaç önderiniz var veya içinizden böyle kaç önder çıktı?
Devrimlerin şöyle bir özelliği vardır: Her gün toplumun çıkarı için veya toplum çıkarı için geleceği ilgilendiren ürünlerini geleceğe aktarma gibi özellikte olaylardır. Bizim devrimimizin de bu adımı önemli ürünlerini şimdiden çıkarmıştır. Hem de nasıl? Yerden çimen bitercesine çıkarıyor. Bu anlamda coşku vericidir, yani boşa gitmedi. Kendinizi vermeniz bence anlamlı olmuştur. Kıymetini bilirseniz, bir ömür boyu hepinize yeter. Basit değildir.
Kürt kişiliği burada yaratıldı, biliyorsunuz. Benim için büyük bir çelişkiydi. Kürt kişiliği denilince ne kadar kahroluyordum, çıkış bulamıyordum. Çaresiz, örgütsüz, silahsız binlerce duygularınız üzerine, düşünceleriniz üzerine umutsuzluk yaymaktan başka bir şey vermeyen ilişki. O insanlar, o dağlar öyle olmamalı diye yana yakıla dolaşıp duruyorum. Her gezdiğim şehir, köy ve yanından geçtiğim dağ ve vadi karşısında, bir halk bunlara bu kadar geri düşmemeli diyordum. Buralar böyle bizim yaşamımız süresince de sahipsiz kalmamalı duygusuyla hareket ederdim. Çok yerleri dolaşıp durdum, hatırlıyorum.
Sizin dediğiniz anlamda hüzünlü duygular oralar için geçerliydi. Hüzünlü zamanlardı, çünkü sahip çıkmama tehlikesi vardı. İnsanları görüyordum, delikanlı ve kızları görüyordum, işte o zaman hüzünleniyordum. Çünkü bunlara sahip çıkamama vardı ve istediğimiz gibi sahip çıkamadık. Şimdi öyle değil. Sahip çıkma imkânı yakalandıktan sonra, hüzün yerini coşkuya bıraktı. Biraz da yapacağımı yaptım. Eylemimi sonuç düşüncesine, duygusuna bıraktım. Her şeyi bırakıyorken, sanki ayağımın altından kumlar kayıyordu. 1980 öncesi ve burada da 15 Ağustos Atılımı dönemi yine ayağının altından kumlar hızla kayabiliyordu. Ne kadar basıyorsak kayıyordu. Şimdi vurup ilerleme imkânı doğdu. Bunun hikâyesi uzundur.
Hikâyesini bazı zeki, çok duyarlı, sanat gücü olanlara anlatmak gerekir. Müzikle, edebiyatla, onun çeşitli biçimleriyle, hatta siyasi tarih anlatımlarıyla işlenir. Halkların davası basit değildir. Sizler bin defa yemiş, bir defa cevap vermemiş kişilikler oluyorsunuz. Zulmün, hakaretin, soysuzlaştırmanın, hiçleştirmenin ne olduğunu fazla yüreğine, beynine yediremeyenler oluyorsunuz. Türk gerçeği nasıl biçmiş sizi? Kabul etmeye yanaşır mısın kendini? Yanaşırsan, sonuçlarına ne kadar katlanırsın?
Sizi böyle eleştirirken, hatta üzerinize sert gelirken, tarihte sizin için olup bitenlere ve size her gün yağdırılan hakaretlere karşılık veremediğiniz için bunu söylüyorum. Onun için gök gürlemesi gibi olamıyorsunuz. Ama gök bir başka yerde de gürleyebiliyor ve gürleme zamanıdır.
Varılmak istenilen ulusal, toplumsal gerçeğe ihanet etmeden, yabancılaşmayı çok katmerli yaşamadan katılabilmek önemlidir. Sanatın da amacı budur, buna yol açar.
İhanete bulaşmamak kadar gafleti de yaşamamak, gafleti de bir yaşam biçimi olarak benimsememek çok etkili bir devrimcileştirme tarzının gereğidir. Bunu iliklerine kadar yaşayamayanlar gafleti anlamazlar, gafilliğe karşı çıkamazlar. Gafil kimdir, büyük gafiller kimlerdir? Belki de vatan adına, halk adına bir şeyler yapıyorum deyip de kendi kendini kaptıranlar büyük gafiller olabilir. Bu maskeliler dediklerimin bir kısmı hain, bir kısmı gafil olabilir. Eğer direkt düşmanla ilişkisi varsa haindir. Yok, iyi niyetlice bir şeyler yaptığını sanıyorsa, bu bir gaflettir, büyük gafildir. Maalesef halkımız içinde bu gafillerden fazlasıyla var. En azından hainler tarafından, sömürgeciler tarafından, işgalciler tarafından yüzyıllardan beridir gaflet bir yaşam biçimi olarak egemen kılınmıştır.
Gafletin gözü kördür, kulağı sağırdır, ruhu duyarsızdır.
Derin duyamaz, derin düşünemez, derin göremez; görmek istemez de. Onun için düşünür olamaz, sanatkâr olamaz. Gafiller toplumundan büyük sanatkâr çıkar mı, büyük sanatçı çıkar mı? Çıkamaz tabii ki!
Genelde devrimlerde, özelde ise bizim devrimimizde bir sanatın oluşmasına dikkat etmek gerekiyor. Devrimci militanın devrimci eylemi bir sanat gibi işlemesi gerekiyor. Devrim en yüce sanat, devrimci ise en büyük sanatkârdır. Bu da dikkate alındığında, düşüncelerinizi, duygularınızı, eylemlerinizi, hatta fiziğinizi de bir sanatkâr gibi geliştireceksiniz. Bunlar son derece birbirine bağlıdır, sanatkâranedir. Gerekleri yapılırsa yaşam dünyası, sevgi dünyası anlam kazanabilir. Bizim devrimimiz başka türlü anlaşılmamalı, yorumlanmamalıdır. Birçoğu yıkma hareketi olarak görebilir, öfke hareketi olarak değerlendirebilir. Ama görüyorsunuz ki, hareketimiz yeniden inşa hareketi, sevgiye en kutsal değeri verme hareketidir. Duygulara, sevgilere en doğru temelde ve en yüce biçimde ulaşmanın hareketidir. Bu da ne anlama gelir? Oradaki mücadele ve örgütün yürüyüş tarzı, en mükemmele yakın tarzdır, kişilikleri ise kahramancadır.
Siz kadınların da -bütün çabama rağmen- yarattığınız şeyler sınırlı kalıyor. Mesela en cüretkâr davranışı ben gösterdim. Kadının bir araya gelmesinde, dağlara çekilmesinde, geleneksel kurumların içinden çekilmesinde çok büyük çaba gösterdim. Çok dikkat çekici ve ileri düzeyde bir gelişme olduğunu dünya biliyor. Yine de çok yetersizdir. Bir defa kabul edilecek kadın kimdir, erkek kimdir sorusu da çok önemlidir. Mümkün olsaydı da roman türü, sinema türü veya başka sanat türleri ile bu tiplemeyi başarıyla yapsaydık.
Esas alacağımız kadın tipi, erkek tipi nasıl olmalıdır?
Nasıl yaşamalıdır?
Dikkat edin, bu konuda çözümlemeler en önemli araçtır. Bu konuda çok hassasım. Hamal gibi kadın, turp gibi adam kaç para eder? Devrimin en önemli bir amacı da, ince ve heykel gibi adam yetiştirmek veya yaşanabilecek insanı yaratabilmektir. Dikkat edin, birbirimize karşı yaşamıyoruz. Yaşanabilir adamın kişilik tipi ilişki düzenine bağlıdır. Bundan kaçıyorsunuz. Neden kaçıyorsunuz? Neden kaçtığınızı biliyor musunuz? Çirkinsiniz de ondan. Yani çirkin olduğunuz için kaçıyorsunuz. Çirken derken, yalnız fizik anlamda demiyorum, ruh ve düşünce anlamında diyorum. Ruh dünyası, düşünce dünyası sizde çok çapraşıktır. Ayıp olmasın, ama kendimi de fazla beğenmiyorum.
Her gün raporları okuyorum. Birbirini beğenen var mı? Neredeyse herkes birbirini suçluyor. Yaşamdan ne anladık? Utanmadan hem bunu yazıyorlar, hem de yaşıyorlar.
Devrimcilik farklı bir olaydır. Sizinki dürüst işçi-köylü çalışmasına denk düşüyor. Devrimcilik büyük sanatkârane ve artistik bir olaydır. Ben bile acaba devrimin otoritesini kendimde ne kadar temsil ediyorum diye düşünüyorum. Devrime kıyıyor muyum, devrimi çirkinleştiriyor muyum diye kendimi her gün sorguluyorum. Bu ne demektir? İlişkilere ne kadar düzen verdim? Başaramazsam, kendimi büyük suçlu olarak görüyorum. Ama size bakıyorum, hiç bu soruları kendinize sormuyorsunuz bile.
İnsan halinize acıyor. Yaklaşılacak kişi kim, uyum sağlanacak kişi kim, benimsenecek kişi kim? Hâlbuki devrim farklı büyüklüğü ifade eder. Uğruna binlerce eserin yazıldığı bu hususları bir çırpıda kendi gerçeğimizde çözmeyeceğiz. Ama yine de dışlayamayız, meseleyi örtbas edemeyiz.
Çözüm diyorsunuz, bunlar çözüm için temel verilerdir.
Ermenilerden çok sanatkâr çıkar. Bence katliamla ilişkisi var. Yürekten çalmasını bilirler. Şimdi de düşmana hizmet ediyorlar. Ruhi Su'nun kökeninde Ermeni olduğunu araştıran biri vardı? Yeni bir şarkıcı vardı, Coşkun Sabah mıydı? Ermeniler bu kültürün zenginliğinden şimdi de sosyeteyi şenlendiriyorlar. Aram'ın yüreği bizden yana çalıyor, ancak çoğu da emperyalizme çalışıyor. Fransa'da Ermeni asıllı Charles Anzavour diye biri var. Benim için tarih biraz bunları duyumsamaktır. Aslında o kişilere belki bu topraklar yol verdi. Bu topraklardan çıktılar, şimdi çoğu başkalarına çalışıyor.
REBER APO

Read full story